બેકપેકર્સઃ અકેલે અકેલે કહાં જા રહે હો...

 સંદૃેશ - અર્ધસાપ્તાહિક પૂર્તિ - બુધવાર  - ૧૦ મે ૨૦૧૭ 

ટેક ઓફ

‘બેક્પેકર્સનો સાદૃો નિયમ છે - હોટલોમાં પૈસા નહીં બગાડવાના. હોસ્ટેલ કે ડોરમેટરીમાં જ રહેવાનું. બેક્પેકરનું એક ટિપિકલ લક્ષણ એ છે કે એ ગરીબ જ હોવાનો! એ જેટલો વધારે ગરીબ હોય એટલો વધારે સારો, વધારે ઓથેન્ટિક બેક્પેકર ગણાય! લાંબા પ્રવાસ દૃરમિયાન પૈસા ખતમ થઈ જાય તો કોઈ નાનીમોટી જોબ શોધીને પૈસા ઊભા કરી લેવાના.'

Yuval Ginor

એનું નામ છે યુવલ. યુવલ ગિનોર. દૃેશ ઇઝરાયલ. ઉંમર હશે બાવીસ-ત્રેવીસ વર્ષ. પાતળો બાંધો, ઊંચું કદૃ.  એની તેજસ્વી આંખોમાં સતત ઉત્સુકતા અંજાયેલી રહે છે. મસ્તીખોર ટીનેજર જેવા એના ગોરા મિડલ-ઈસ્ટર્ન ચહેરા પર થોડા દિૃવસોની વધી ગયેલી સોનેરી દૃાઢી ચમકયા કરે છે. એ મોટે ભાગે ઢીલુંઢાલું હેરમ પેન્ટ અને મેિંચગ ટીશર્ટ પહેરી રાખે છે. એ બેક્પેકર છે. કમસે કમ, અત્યારે તો આ જ એની સાચી અને પ્રમાણભૂત ઓળખ છે.

બેક્પેકર એટલે બન્ને ખભા પર મોટો થેલો ભરાવીને દૃેશ-દૃુનિયામાં અલગારી રખડપટ્ટી કરવી નીકળી પડેલો બિન્દૃાસ પ્રવાસી. તોતિંગ સુટકેસોમાં સામાન ઠાંસીને, હોટલોના રુમ અને પિક-અપ કાર સહિતનું બધું જ અગાઉથી બુક કર્યા પછી જ પ્લેન કે ટ્રેન પકડતા, નક્કી કરી રાખેલા ટાઈમટેબલને જડતાથી વળગી રહેતા અને શરીરને જરાય કષ્ઠ ન પડે તે રીતે સાચવીસાચવી ફરવા નીકળેલા ટિપિકલ ટુરિસ્ટ કરતાં બેક્પેકર્સની તાસીર ઘણી જુદૃી હોય છે. પેરિસમાં પાતરાં કે રોમમાં રસપુરી ખાવાનો તેમનો ઉપક્રમ હોતો નથી. તેમને ઓછામાં ઓછા વૈભવ વચ્ચે વધુમાં વધુ ફરવું હોય છે. દૃુનિયાભરના દૃેશોમાંથી અસંખ્ય બેક્પેકર્સ પંખીઓનાં ટોળાંની જેમ ભારતમાં ઉતરી આવે છે અને દિૃવસો-અઠવાડિયાં-મહિનાઓ સુધી પહાડો પર, દૃરિયાકિનારે, દૃક્ષિણમાં, દૃેશના ખૂણેખૂણે ફરતા રહે છે.

યુવલ આ વિદૃેશી બેક્પેકર્સ કમ્યુનિટીના પરફેક્ટ પ્રતિનિધિ છે. એ નવ મહિનાથી ફરી રહ્યો છે. અહીં આવતા પહેલાં એ રશિયા, ચીન, કંબોડિયા, વિયેતનામ, ઇન્ડોનેશિયા, હોંગકોંગ અને થાઈલેન્ડ જેવા સાત દૃેશોમાં રખડપટ્ટી કરી ચુક્યો છે. ભારતમાં આ એનો ત્રીજો મહિનો છે.

બારમા ધોરણ પાસ કર્યા પછી તમામ છોકરા-છોકરીએ ફરજિયાત ત્રણ વર્ષ માટે મિલીટરીમાં દૃાખલ થવું પડે છે.  યુવલે પણ ત્રણ લશ્કરી તાલીમ લીધી છે. એણે કોમ્બેટ ફોટોગ્રાફીમાં સ્પેશિયલાઈઝેશન કર્યું છે. ‘આમાં તમારા હાથમાં ઘાતક ગન હોય, ગળે કેમેરા લટકતો હોય અને તમારે શૂટ કરવાનું હોય - ક્યારેક ગનથી તો ક્યારેક કેમેરાથી!' હિમાચલપ્રદૃેશના મેકલોડગંજમાં વિપશ્યના કેન્દ્રમાં મેડિટેશન કરવા આવેલો યુવલ કહે છે, ‘મારે જોેકે ક્યારેય બંદૃૂક ચલાવવાની જરુર નહોતી પડી, પણ મારા ઘણા ફ્રેન્ડ્ઝે ગનથી સાચુકલું શૂિંટગ કર્યું છે. તમારા ઇન્ડિયાની જેમ અમારે ઇઝરાયલમાં પણ સરહદૃ પર અથડામણો ચાલ્યાં જ કરતી હોય છે.'

મિલીટરીનાં ત્રણ વર્ષ પૂરાં થયાં પછી યુવલનાં મમ્મીપપ્પાએ એને કોલેજમાં દૃાખલ કરી દૃેવાની જરાય ઉતાવળ ન કરી. યુવલે એક વર્ષ સુધી નાનીમોટી જોબ કરી, પૈસા જમા કર્યા અને પછી નીકળી પડ્યો દૃુનિયા ઘુમવા.

ભારતીય સમાજમાં જુવાનીમાં પગ મૂકી રહેલાં છોકરાછોકરીઓ પર ભણવાનું અને કરીઅર બનાવવાનું એકધારું પ્રેશર રહેતું હોય છે. ચોવીસ-પચ્ચીસ વર્ષે  પણ યુવાન ગ્રેજ્યુએટ થયો ન હોય તો જાણે એના પર કલંક લાગી ગયું હોય એવો માહોલ ઊભો થાય છે. હાઈસ્કૂલ કે જુનિયર કોલેજનું ભણતર પૂરું કરનાર સત્તર-અઢાર વર્ષની કાચી ઉંમરે પોેતે જિંદૃગીમાં શું કરવા માગે છે અને કયાં ક્ષેત્રમાં આગળ વધવા માગે છે એની સ્પષ્ટતા કેવી રીતે હોય? જિંદૃગીનો આટલો મોટો નિર્ણય લેવા માટે  અનુભવ જોઈએ, પરિપકવતા જોઈએ, જે સોળ-સત્તર વર્ષનાં છોકરાછોકરીમાં ન જ હોય. આથી મા-બાપના કહેવાથી કે તેમના દૃબાણથી કે દૃોસ્તોને જોઈને તેઓ અમુકતમુક લાઈન પકડી લે છે. લાઈન તાસીરને અનુકૂળ હોય તો ઠીક છે, નહીં તો છોકરો હેરાનપરેશાન થઈ જાય છે. થોડીઘણી જાગૃતિ હશે તો જુવાનીનાં કિમતી વર્ષો વધારે વેડફાય તેની પહેલાં એ પોતાની પ્રકૃતિ અને પ્રતિભાને અનુરુપ ક્ષેત્રમાં જતો રહેશે, અન્યથા જીવનભર અણગમતાં ક્ષેત્રમાં સબડતો રહશે.

લાઈન પસંદૃ કરતા પહેલાં જુવાન માણસ ઘરનું સલામત વાતાવરણ છોડીને જરા બહાર ફરે, ઘાટઘાટનાં પાણી પીધેલા જાતજાતના લોકોને મળે, ખુદૃને નવી નવી પરિસ્થિતિઓમાં મૂકે, પોતાનાં વ્યકિતત્ત્વના પ્લસ-માઈનસ પોઈન્ટ્સ અને ગમા-અણગમા વિશે જાણે અને તે રીતે  જીવનમાં આગળ શું કરવું ગમશે કે શું ક્રવું નહીં જ ગમે તે વિશે અત્યંત મૂલ્યવાન કહી શકાય તેના વિશે સ્પષ્ટતા કેળવે તો એના જેવું ઉત્તમ બીજું કશું નથી. બેગપેકિંગ તમને આ તક્ આપે છે.

‘પ્રવાસ દૃરમિયાન પોતાની જાત વિશે જેટલું જાણવા મળે છે એટલું બીજું કોઈ રીતે જાણવા મળતું નથી,' યુવલ કહે છે, ‘મારા પપ્પા અને મોટો ભાઈ પણ નખશિખ બેક્પેકર્સ છે. બન્ને ઇન્ડિયામાં મહિનાઓ સુધી રહી ચુક્યા છે. જોબ કરતો હતો તે દૃરમિયાન મેં પુષ્કળ રિસર્ચ કર્યું હતુંં, અનુભવી દૃોસ્તારો સાથે ચર્ચાઓ કરી હતી અને કયા ક્યા દૃેશોમાં શું શું જોવું છે એની એક કાચી ગાઈડલાઈન બનાવી નાખી... ને બસ, નીકળી પડ્યો!'

ખભે થેલો ભરાવીને મહિનાઓ સુધી વિદૃેશની અજાણી ધરતી પર ફરવા નીકળી પડવું તે સંભવત: પશ્ર્ચિમની જીવનશૈલીનો ભાગ છે, પણ આપણે આ રીતે કામ-ધામ છોડીને મહિનાઓ સુધી નીકળતા નથી, નીકળી શકતા નથી. અમેરિકનો-યુરોપિયનોને ભારતમાં ફરવું ખૂબ સસ્તુ પડે છે, કેમ કે તેમને ડોલર-પાઉન્ડ-યુરોમાં કરેલી કમાણીને રુપિયામાં વાપરવાની હોય છે. આપણે પશ્ર્ચિમમાં જઈએ ત્યારે મામલો ઊલટો થઈ જાય છે.    

‘અમારે ત્યાં બે-ત્રણ મહિના માટે વિદૃેશ ફરવા નીકળી જવું કોમન છે,' યુવલ કહે છે, ‘પણ મારી જેમ નવ-નવ મહિના રખડનારા બેક્પેકર્સ તો અમારે ત્યાં પણ ઓછા જ હોય છે.'

ઓછામાં ઓછા સામાન લઈને વધુમાં વધુ શી રીતે ફરવું તે આ બેક્પેકર્સની જમાત પાસેથી શીખવા જેવું છે. યુવલ ઘરેથી નીકળ્યો ત્યારે એના થેલામાં કપડાંનાં નામે ફકત બે જીન્સ અને એક ટીશર્ટ હતું. આ સિવાય એક કેમેરા, એક ડાયરી અને બીજી કેટલીક અનિવાર્ય કહેવાય એવી ઝીણી ઝીણી ચીજો. હા, એને ગીતો લખવાનો અને કંપોઝ કરવાનો શોખ છે એટલે સાથે ગિટાર પણ લીધું હતું જે હજુ સુધી હેમખેમ છે.

‘અમે જ્યાં જઈએ ત્યાં રહેવા માટે સસ્તામાં સસ્તી જગ્યાઓ શોધીએ છીએ,' યુવલ કહે છે, ‘બેકપેકિંગનો આ સાદૃો નિયમ છે - પૈસા ટ્રાવેિંલગમાં, વધુમાં વધુ સ્થળો જોવામાં ખર્ચવાના. હોટલોમાં પૈસા નહીં બગાડવાના. હોસ્ટેલ કે ડોરમેટરીમાં જ રહેવાનું. ઇન્ડિયામાં જોકે મુંબઈ અને દિૃલ્લી સિવાય હોસ્ટેલ (જ્યાં એક રુમ ચારેક જણા શેર કરતા હોય છે) સિસ્ટમ નથી. બેક્પેકરનું ટિપિકલ લક્ષણ એ છે કે એ ગરીબ જ હોવાનો! એ જેટલો વધારે ગરીબ હોય એટલો વધારે સારો, વધારે ઓથેન્ટિક બેક્પેકર ગણાય! વી આર નોટ સુટકેસર્સ, વી આર બેક્પેકર્સ. લકઝરી અમને પોસાય જ નહીં. લાંબા પ્રવાસ દૃરમિયાન પૈસા ખતમ થઈ જાય એવુંય બને. આવી સ્થિતિમાં કોઈ નાની મોટી જોબ શોધીને પૈસા ઊભા કરી લેવાના. જેમ કે, મારા એક બેક્પેકર ફ્રેન્ડના પાસે પૈસા ખલાસ થઈ ગયા તો જે હોસ્ટેલમાં અમે ઊતર્યા હતા ત્યાં જ એણે રિસેપ્શનિસ્ટ તરીકે થોડા દિૃવસ કામ કર્યું. બદૃલામાં તેેનું લોિંજગ-બોર્ડિંગ ફ્રી કરી દૃેવામાં આવ્યું. બેક્પેકર બનીને નીકળ્યા હો ત્યારે રાત્રે સ્ટેશન પર સૂઈ જવાની તૈયારી પણ રાખવી પડે. મારો એક આઈરિશ બેક્પેકર દૃોસ્ત દૃક્ષિણ ભારતના કોઈ અંતરિયાળ વિસ્તારમાં હતો ને નોટબંધી દૃાખલ થઈ ગઈ. ત્યાં ન તો કોઈ બેન્ક હતી કે ન કોઈ એટીએમ. બાપડા પાસે સમ ખાવા પૂરતુંય કેશ નહોતું એટલે ખાવાના સાંસા થઈ ગયેલા. થોડા દિૃવસો ખૂબ હેરાન થયો એ. બેક્પેકર બનીને નીકળ્યા હોઈએ ત્યારે આ પ્રકારની અણધારી પરિસ્થિતિઓને શી રીતે હેન્ડલ કરવી એ જ તો શીખવાનું છે.

બેક્પેકર્સ એકબીજાની તકલીફોને સારી રીતે સમજતા હોવાથી તરત એકમેકની મદૃદૃ પહોંચી જતા હોય છે. દિૃવસો સુધી નહાયા-ધોયા વગર ગાંજો પીને પડ્યા રહેતા હિપ્પીઓ અલગ જમાત છે. વિદૃેશીઓને કુલુ-મનાલી-ધરમશાલા જેવાં ટુરિસ્ટ સ્પોટ્સ ખૂબ ગમે છે એનું એક મોટું કારણ એ પણ છે કે અહીં ગાંજો બહુ સારો મળે છે. આખા ભારતમાં હિમાચલ પ્રદૃેશનો ગાંજો શ્રેષ્ઠ ગણાય છે! ગોવામાં નશીલી ડ્રગ્ઝ આસાનીથી મળી રહે છે.

‘હા, અમુક્ ફોરેનર્સને ઇન્ડિયાનું ગાંજા ટુરિઝમ આકર્ષે છે તે હકીકત છે,' યુવલ કહે છે, ‘યુરોપમાં એમ્સટરડેમ ગાંજા માટે પ્રખ્યાત છે. ઇટ્સ ઓકે! ઇન્ડિયા પાસે તો ફોરેનર્સને ઓફર કરવા માટે ખૂબ બધું છે - આધ્યાત્મિકતા, કુદૃરતી સૌંદૃર્ય, સાંસ્કૃતિક વૈવિધ્ય... હજુ સુધી મને એવો એક પણ બેક્પેકર મળ્યો નથી જે ભારતના પ્રેમમાં ન હોય.'

Arjun Nair

આપણે ધારો કે બેક્પેકર બનીને યુરોપ-અમેરિકા ન રખડી શકીએ, પણ ભારતભ્રમણ તો કરી જ શકીએને. ભારતના એવા કેટલાય હિસ્સાઓ અને અંતરિયાળ વિસ્તારો છે જે આપણે હજુ જોયા નથી. બેક્પેકર જેવો સ્પિરિટ ધરાવતા ભારતીય જુવાનો પણ મળી જાય છે. જેમ કે, મૂળ કેરળનો પણ બેંગલુરુમાં સ્થાયી થયેલો ૨૯ વર્ષીય એડવોકેટ અર્જુન નાયર આઠ દિૃવસ માટે હિમાચલ પ્રદૃેશ આવ્યો છે.

‘મેં હમણાં જ મારી કોર્પોરેટ જોબ છોડી,' અર્જુન કહે છે, ‘નવી જોબ જોઈન કરતાં પહેલાં મારે થોડું એક્લા ફરવું હતું, થોડું આત્મમંથન કરવું હતું. આઈ નીડેડ માય ‘મી-ટાઈમ! મારી વાઈફને મારે ધન્યવાદૃ આપવા પડે કેમ કે એણે મને એકલા ફરવા જવાની તરત પરમિશન આપી દૃીધી!'

જો સ્માર્ટ પ્લાનિંગ કરીએ તો આપણા માટે પશ્ર્ચિમના દેશોમાં પણ રખડપટ્ટી કરવાનું બિલકુલ શક્ય છે. ફિલ્મ અને ટેલીવિઝન લાઈનમાં એડિટર તરીકે કામ કરતો દીપક શિરસત નામનો તરવરિયો યુવાન હમણાં જ ફ્રાન્સ અને જર્મનીનો બાવીસ દિવસનો પ્રવાસ કરી આવ્યો.  'અને તે પણ માંડ સિત્તર હજાર રુપિયામાં, ક્યાંય બિનજરૂરી કોમ્પોમાઈઝ કર્યા વિના,  કેન યુ બિલીવ ઇટ?' દીપક ઉત્સાહપૂર્વક કહે છે, 'જો તમે મહિનાઓ પહેલાં પ્લાનિંગ શરુ કરી દો તો સસ્તી એરટિકિટ મળી જતી હોય છે. airbnb.com જેવી ઓનલાઈન હોસ્પિટાલિટી સર્વિસ વડે તમને કિફાયતી દરે હોમ-સ્ટે માટેનાં સારાં ઠેકાણાં શોધી શકો છો. ઇટ્સ સુપર ફન!'

Deepak Shirsat

હોમ-સ્ટે એટલે મામૂલી ફી ચૂકવીને સ્થાનિક લોકોના ઘરમાં પેઈંગગેસ્ટની જેમ રહેવું. couchsurfing.com  નામની ઇન્ટરેસ્ટિંગ વેબસાઈટ દ્વારા તો તમે પૈસાની સહેજ પણ લેવડદેવડ વગર દુનિયાભરનાં શહેરોમાં યજમાન શોધી શકો છો, જોકે couchsurfingને શંકાની નજરે જોતા પ્રવાસીઓને આ ફ્રી સર્વિસ કરતાં વધારે ભરોસાપાત્ર લાગે છે.

યુવલ, અર્જુન અને દીપક આ ત્રણેયનાં  વ્યક્તિત્ત્વ હળવાફૂલ છે. તેઓ સહજપણે નવા અજાણ્યા માણસો સાથે ચપટી વગાડતાં દૃોસ્તી કરી શકે છે. માણસ બહિર્મુખ, વાતોડિયો અને રમૂજી હોય તો એના એકલપ્રવાસો ઓર ઇન્ટરેસ્ટિંગ બની જતા હોય છે. અલબત્ત, અંતર્મુખ અને શરમાળ પ્રકૃતિની વ્યકિત માટે પણ એકલપ્રવાસો ભરપૂર સંતોષકારક પૂરવાર થાય જ છે. શરત એટલી જ કે એનામાં નવું જાણવા-જોવાનો ઉત્સાહ અને ઉત્સુકતા હોવા જોઈએ.  

‘જોખમ? નો વે! જો તમે સાવચેત અને સતર્ક હો તો કોઈ જોખમનો સામનો કરવો પડતો નથી,' યુવલ સમાપન ક્રે છે, ‘વિપશ્યનાની શિબિર પૂરી કર્યા પછી હું શું કરીશ અને ક્યાં જઈશ તે વિશે મને અત્યારે તો કશી જ ખબર નથી.   કદૃાચ નેપાળ જઈશ. મારે સાઉથ ઇન્ડિયા જોવું હતું, પણ ગરમીની સિઝન છે એટલે આ વખતે નહીં જાઉં. નેકસ્ટ ટાઈમ! ઇન્ડિયા બીજી વાર આવવા માટે કશુંક બાકી પણ રાખવું જોઈએને!'

0 0 0

ટેક ઓફ: બેકપેકર્સ - અલ્લડ થઈને ફરવા માટે એક મિજાજ જોઈએ!

Sandesh - Ardh Saptahik purti - 12 June 2013

Column: ટેક ઓફ

આ વિદેશી યંગસ્ટર્સ પાંચ-છ મહિના કમાઈને બાકીના મહિનાઓમાં ખભે થેલો ચડાવીને અડધી દુનિયા જોઈ આવે છે. સસ્તામાં સસ્તી જગ્યાઓ પર કરકસરપૂર્વક રહેતા અને પોતાના લઘરવઘર દીદારની પરવા ન કરતા આ બેકપેકર્સ પ્રવાસીઓ તરીકે કદાચ વધારે ઓથેન્ટિક છે.

ઉદયપુરના સિટી પેલેસમાં બાવીસ-પચીસ વર્ષની એક વિદેશી યુવતી હાથમાં કેમેરા લઈને ઘૂમી રહી છે. એણે ભારતીય શૈલીનાં સાદાં પણ લાલચટ્ટાક સલવાર-કમીઝ પહેર્યાં છે. ફરતાં ફરતાં વચ્ચે વચ્ચે તમારી સામે નજર પડે ત્યારે એ હૂંફાળું, મૈત્રીભર્યું સ્મિત કરી લે છે. તમારી પત્ની નોંધે છે કે આ છોકરી ગ્રૂપમાં નથી આવી,એકલી જ છે. પત્ની એની સાથે સ્ત્રીસહજ ઔપચારિક વાતચીત શરૂ કરે છે. યુવતી અમેરિકન છે, એનું નામ છે આઝાદે. એ સિએટલ શહેરમાં રહે છે. એણે હજુ સુધી ન્યૂ યોર્ક જોયું નથી, પણ ભારત સહિત એશિયાના કેટલાક દેશો જોવાની એને ભારે હોંશ છે. એ કહે છે, ન્યૂ યોર્કનું મને જરાય આકર્ષણ નથી. આઝાદે ઘર છોડયું એને અત્યારે ત્રીજો મહિનો ચાલે છે. તમારી પત્ની એને આમંત્રણ આપે છે, આજે અમે પણ ઉદયપુર ફરવાના છીએ, યુ કેન જોઈન અસ! આઝાદે તરત તૈયાર થઈ જાય છે. તે આખો દિવસ તમારા પરિવાર સાથે સાઇટ-સીઇંગ કરતી કરતી આનંદપૂર્વક વાતો કરતી રહે છે.

"હું અમેરિકન સૈન્યમાં કામ કરતી હતી-ક્રિપ્ટોગ્રાફિસ્ટ તરીકે." આઝાદે કહે છે, "મને અરેબિક ભાષા આવડે છે. હું ઇરાકમાં છ મહિના રહી આવી છું. મારા હસબન્ડ સાથે ઇરાકમાં જ મારો પરિચય થયો હતો." આઝાદે પરણેલી છે. પતિને ઘરે મૂકીને એ એકલી દુનિયા ઘૂમવા નીકળી પડી છે. "કેમ? એમાં શું? એ બિઝી હતો, મારી સાથે ટ્રાવેલ કરી શકે એમ નહોતો એટલે હું એકલી જ નીકળી પડી." આઝાદે સ્વાભાવિકતાથી કહે છે. રાજસ્થાનથી એ પછી ઉત્તર ભારત તરફ જવાની છે. તમે એને કહો છો કે મુંબઈ આવે ત્યારે હોટલમાં રહેવાની જરૂર નથી, તું અમારી મહેમાન બની શકે છે. ચારેક અઠવાડિયાં પછી ખરેખર એનો ફોન આવે છે, "હાઈ! હું મુંબઈ આવી ગઈ છું, તમારા ઘરે આવુંને? પ્રવાસમાં એક કેનેડિયન સાથે મારી દોસ્તી થઈ ગઈ છે. એને પણ મારી સાથે લાવી શકું?" તમે કહો છો, શ્યોર! અને એ કોલાબાથી ટેક્સી કરીને તમારા આંટીઘૂંટીવાળા એડ્રેસ પર પહોંચી જાય છે. એની સાથે સ્ટીવ નામનો જે શરમાળ યહૂદી દોસ્ત છે એ તો છ મહિનાથી દુનિયા ખૂંદવા નીકળ્યો છે. ચારેક દિવસ સુધી બન્ને તમારા પરિવારના સદસ્ય બનીને મોજથી રહે છે, હરેફરે છે, રાંધવાના અખતરા પણ કરે છે. સામાનના નામે બન્નેની પાસે ફક્ત એક-એક બેકપેક જ છે.

આ બેકપેકર્સ છે, ટિપિકલ ટૂરિસ્ટો નહીં. 'બેકપેકર ટૂરિઝમ' નામની વસ્તુ વિકસી ચૂકી છે. ફેન્સી હોટલ કે રિસોર્ટમાં ચેક-ઇન કરીને,એરકન્ડિશન્ડ કારમાં પ્રચલિત ટૂરિસ્ટ સ્પોર્ટ્સ પર ઊડતી મુલાકાત લઈને, પાછા હોટલ પર શરાબની સિપ લેતાં લેતાં સ્વિમિંગ પુલમાં છબછબિયાં કરીને પછી મોંઘું ડિનર લઈને ટીવી જોતાં જોતાં સૂઈ જવામાં એમને રસ નથી. તેમની પાસે આ બધા વૈભવ માટે પૈસા પણ હોતા નથી. તેઓ 'બજેટ ટ્રાવેલર્સ' છે. રહેવા-ખાવા-પીવામાં ખર્ચ કરવાને બદલે સસ્તામાં સસ્તી જગ્યાઓ પર કરકસરપૂર્વક રહીને આ વિદેશી યુવાન-યુવતીઓ વધુમાં વધુ સ્થળોએ ફરવાનો, જે-તે દેશની ભૂગોળ અને પ્રકૃતિને બને એટલા નજીકથી જોવાનો આશય ધરાવતાં હોય છે. સાઉથ મુંબઈમાં અમુક ડોરમેટરી જેવી 'હોસ્ટેલ' છે, જેમાં સુવિધાના નામે માત્ર બે માળિયા પલંગ જ હોય. આ બેકપેકર્સ આવી સસ્તી હોસ્ટેલ શોધી કાઢીને એમાં નિવાસ કરે છે. આ સ્માર્ટ ટ્રાવેલર્સ એક જ થેલામાં સમાય એટલો સામાન સમજી-વિચારીને ભરીને અડધી દુનિયા રખડી આવે છે. પોતે લઘરવઘર દેખાતા હોય તો એની એમને કોઈ પરવા હોતી નથી. આ બેકપેકર્સ કદાચ વધારે ઓથેન્ટિક પ્રવાસીઓ છે!

હિમાચલ પ્રદેશ જતી વખતે ટ્રેનના એસી કંપાર્ટમેન્ટમાં તમને આવું એક લઘરવઘર પણ તરવરિયું રશિયન કપલ મળી જાય છે. છોકરા-છોકરી બન્નેએ આઠેક વર્ષથી વાળ કપાવ્યા નથી. લાંબી સીંદરી જેવા વાળને તેમણે માથા પર જટાની જેમ બાંધી દીધા છે. મુંબઈ, ગોવા, હૈદરાબાદ, ઔરંગાબાદ, હેમ્પી (કર્ણાટકમાં આવેલા અને વર્લ્ડ હેરિટેજ સાઇટ્સમાં સ્થાન પામેલાં આ મંદિરોનાં નગર પ્રત્યે આપણને ખાસ આકર્ષણ નથી, પણ પશ્ચિમી બેકપેકર્સના લિસ્ટમાં હેમ્પી ટોચ પર હોય છે), કેરળ, વારાણસી, રાજસ્થાન તેઓ ઓલરેડી ફરી ચૂક્યાં છે. હવે તેઓ હિમાલયની પર્વતમાળામાં વસેલાં અફલાતૂન ટુરિસ્ટ સ્પોટ ધરમશાલા જઈ રહ્યાં છે. રશિયન યુવાનનું નામ એલન છે. એની મા ખ્રિસ્તી છે, પિતા મુસ્લિમ છે. "મને આ બન્ને ધર્મના કોન્સેપ્ટ ગમે છે, પણ હું એક પણ ધર્મ પાળતો નથી," એલન સરસ અંગ્રેજીમાં કહે છે, "હું મારો ધર્મ શોધી રહ્યો છું. છેલ્લાં પાંચ વર્ષથી અમે ઇન્ડિયા આવીએ છીએ. અહીં અમારા કેટલાય દોસ્તો છે." આ અપરિણીત યુગલને રશિયાનો કાતિલ શિયાળો પસંદ નથી, તેથી નવેમ્બરથી મે દરમિયાન તેઓ દેશ છોડીને નીકળી પડે,દુનિયા જુએ. સેન્ટ પીટ્સબર્ગમાં એમનો ફ્લેટ છે. જેટલા મહિના વિદેશ હોય એટલો સમય ફ્લેટ ભાડે આપી નાણાં ઊભાં કરી લે.

તમે મનાલીમાં નવ હજાર ફૂટની ઊંચાઈ પર એક ટ્રેકિંગ કેમ્પમાં છો, જ્યાં ભારતીયો લઘુમતીમાં છે. તમારી આસપાસ ટેન્ટ્સમાં યુવાન બ્રિટિશ, જર્મન અને ફ્રેન્ચ બેકપેકર્સ છે. પ્રવાસ દરમિયાન દોસ્ત બની ગયેલા આ જુવાનિયા આપસમાં ટ્રાવેલ ટિપ્સ એક્સચેન્જ કરશે, હિમાલયના બર્ફીલા પહાડો પર ટ્રેકિંગ કરશે, મનાલીથી લેહના અદ્ભુત પહાડી રસ્તા પર બાઇકિંગ કરશે,ઋષિકેશમાં રિવર રાફ્ટિંગ કરશે, જિમ કોર્બેટના જંગલમાં રખડશે અને તાજમહાલનું માનવસર્જિત સૌંદર્ય જોઈને ચકિત થશે.

આ બેકપેકર્સ પેલા બેજવાબદાર ગંજેરી હિપ્પી જેવા નથી અને પૈસાવાદી તો બિલકુલ નથી. ડિગ્રી લઈને, ફટાફટ નોકરીએ ચડીને જોરદાર કરિયર બનાવવાના એમને ધખારા હોતા નથી. તેમને કદાચ ગોઠવાયેલી જિંદગી જીવવી નથી. જીવન પ્રત્યેનો તેમનો એપ્રોચ જુદો છે. તેમને દુનિયા જોવી છે, જુદી જુદી લોકસંસ્કૃતિઓ સમજવી છે. ઠરીઠામ થવાની ઉતાવળ કોને છે? તેઓ છ-આઠ મહિના કામ કરીને કમાઈ લેશે, બચત કરશે, પછી બાકીના મહિના ખભે થેલો ચડાવીને ફરવા ઊપડી જશે. ભારત જેવા દેશોમાં ફરવું તેમને ખૂબ સસ્તું પડે છે. અહીં એમનો રોજિંદો સરેરાશ ખર્ચ માંડ ૨૦થી ૩૦ ડોલર જેટલો આવે છે. ખિસ્સામાં હજાર ડોલર હોય તો પાંચ-છ અઠવાડિયાં આરામથી ખેંચી શકે છે. કમનસીબે આપણે આવું કરી શકતાં નથી. આપણે યુરોપ-અમેરિકા જવું હોય તો રૂપિયામાં કમાઈને ડોલરમાં ગુણાકાર કરતા રહેવું પડે. 

અલબત્ત, પૂરતા રૂપિયા હોય તોપણ આ રીતે અલ્લડ થઈને ફરવા માટે એક મિજાજ જોઈએ. આ બેકપેકર્સ પાસે ફરવાની કળા શીખવા જેવી છે, ખરેખર!                                 0 0 0